مصائب شب عاشورا
حجـاج کربلا کـه ز کـعـبـه سـلامـشان صحرای سرخ خون شده بیت‌الحرامشان پــرواز مـی‌کـنـنـد بــه دور امـامـشـان لـبـریـز گـشته کـاسـۀ صبـر تمـامـشان در انتـظار صبح گرفـتـند سـر بـه کف از شوق مرگ بر لبشان خـنـدۀ شعـف جون و زهیر وعابس وضرغامه و حبیب آمـاده تـا شوند سراپا به خون خضیب بر خود زدند تا دل دریـای خون نهیب از دست داده درپی ایـثار جان،شکیب خالی ز خویش و پر ز عطش بود جامشان در عیـن سجـده حال و هـوای قیامشان نـاگـه امام، غــنچـۀ مـعــجـزنمـا گشود با بـهـتـرین خطابـه خـداوند را سـتود آنگاه رو به جـانب انـصـار خـود نمود کای بر وفا و غیرت و ایثارتان درود! ای عـمـر جــاودانـۀ دنیـا حــقــیـرتـان چـشمی ندیده در همه عـالـم نظیـرتـان اینجا حسین ومکتب خون وشهادت است میدان جان‌نثاری و عشق و ارادت است در بحر خون شنای شهادت عبادت است بر رهروان عشق، شهادت ولادت است اینجا عروج ما همه در خون تپیدن است جـان دادن و جـمال خداونـد دیـن است اینجـا بغـل گــشـوده شهادت بـرایــتـان ایــنـجـا بــود کـنـار خـداونـد جـایـتـان خون خـداست در یم خون، خونبهایتان لـبـخنـد می‌زنـد بـه خـدا زخم‌هـایـتـان یا سینه را به تــیـغ شهادت سپـر کـنـید یا اینـکه مـخـفـیـانه از اینجـا حذر کنید اینجا سخن ز نوک سنان و سر من است اینجا برهنه روی زمین پیکر من است ایــنـجـا هـزار‌پـاره تن اکـبـر من است اینجا قرارگـاه علـی اصغــر من است این راه مکه، این ره شامات، این عراق مـا تشنـۀ وصـال خــدائــیـم، الــفـراق! آن عاشقان جان به کفِ سخت، سخت‌کوش آمد ز فرق تا به قدم خونشان به جوش برخواست از حقیقت‌تان بر فلک خروش گفتند: ای به راه غمت نیشِ نیزه، نوش! شمشیر مرگ با تو حیـات مکرر است عمری که بی‌توباشد، ازمرگ بدتر است مـا لـذت زمـانـه نخـواهــیـم بی‌حسـیـن در عـرش، آشیـانه نخـواهیم بی‌حسین در چشم نـور، خانه نخواهـیم بی‌حسین ما عـمـر جـاودانـه نخـواهیم بی‌حسین عباس گفت: یوسف زهـرا! چرا رویم؟ ای کعـبۀ امـیـد! از این در کجـا رویم؟ ریـحـانـه‌هـای دامـن گــلـخـانـۀ عـقـیـل گـفـتـند: ای بـه دامن تو قـدسیان دخیل عزت اگر نه خار تو گـردد، شود ذلیل ما زندگی کنیم و تو درموج خون، قتیل؟ ما را به سینه زخم تو خوش‌تر ز مرهم است حتی بهشت بی‌گـل رویـت جهنـم است یک‌سو حبیب جست ز جا گفت سیدی! بـا پــاره‌هــای آتـش دل آتــشـــم زدی مـا خـار راه تـو، تـو عـزیـز محـمّـدی مـائـیـم جـان‌نـثـار تو، تو جان احمدی هـفـتـاد بـار اگـر که بـمـیـرم بـرای تو بـرخـیـزم و دوبـاره کنم جان فـدای تو فریاد زد زهیر که ای عــرش را مدار سـوزم اگر که بعـد شهادت هـزار بار خاکـستـرم به باد رود سوی کـوهـسـار گـردم دوباره زنـده به اعجاز کردگار سرافکـنم دوباره به پـای تو یا حسیـن! جـانـم هـزار بـار فـدای تو یا حسین! ای حــامـیـان آل عـلی! جـان فـدایـتـان آغـوش گـرم حضرت معـبود، جایتان در گـوش جـان مـردم عـالــم نـدایـتـان اینک زنـد حـسیـن، دوبـاره صدایـتان خــیــزیـد بـاز در ره او جـان فـدا کنید خود را دوباره هدیه به خون خـدا کنید خیل ستمگران که دم از جنگ می‌زنند بـر پــیـکـر امـام شمــا سنـگ می‌زنند ازخون سر به ماه رخش رنگ می‌زنند گـرگان کوفه بـر بدنش چنگ می‌زنند ای خفـتگان وادی خـون کـو قـیـام‌تان؟ بـر نـیـزه رفـت رأس منــیـر امــام‌تان ای خـون سیــدالـشهـدا خـون‌بـهـایـتـان ای بـر فـراز قــلـۀ تــاریـخ، پــایــتـان خـورشـیـدِ قـرن‌ها سرِ از تن جـدایـتان بـایـد حـسیـن آیـد و گـویــد ثــنـایــتـان تا حشر، قـامت شهدا بـر شما خم است سرسبز با ثنای شما نخل «میثم» است |